Tekstproductie
Ik ga de woorden dwingen; de tekst móet komen.
Geforceerd sluiten mijn gedachten zich om ideeën die ik toch maar niet weet te vatten; ik grijp terug op commentaar en geleende formuleringen (en van de ideeën komt zo niet meer dan een matte afspiegeling aan de oppervlakte). Ik kan immers altijd nog bijeenharken wat anderen al gezegd hebben, en zo toch nog een tekst maken. Anders heb ik misschien een dag niet gewerkt.[1]
“Op het moment dat ‘wetenschappelijke’ filosofen merken dat ze geen onderwerp van gesprek hebben zoeken ze de oplossing voor hun existentiële crisis in het bespreken van wat andere filosofen beweerd hebben” (Oudemans 2007, 53)
[1] In De ontdekking van de hemel laat Mulisch zijn hoofdpersoon Onno zeggen: “Professoren waren naar zijn mening zoiets als zwemleraren – en wie had ooit een zwemleraar in het water gezien? Dat had nog nooit iemand gezien, want zwemleraren konden helemaal niet zwemmen, die hadden alleen praatjes aan de kant” (Mulisch 1995, 62).