Een onbetekenend mens
Hij stelde niets voor – dat wist hij zelf ook wel. Op de WC kwam het eruit, kon hij toegeven dat hij eigenlijk maar een stuk stront was. Op die plek had hij er weinig moeite mee. Daarbuiten werd er weer alles van hem gevraagd – allemaal zaken die hij moest kunnen en nastreven, en die hij toch nooit zou bereiken. Maar hij moest in ieder geval de schijn ophouden dat die idealen ook tot zijn vurige wensen behoorden. Tijd voor twijfel was er niet. Doorgaan was het devies – doorgaan tot je er bij neervalt. Op de WC had hij een plekje gevonden waar hij even ineen kon zakken zonder er aan onderdoor te gaan of erop te worden aangekeken. Heerlijk was het daar.